e-posta: emre.ergenc@gmail.com 

Karşıyaka Maçı ve Basketbolumuza Bir Bakış 

Temmuz ayında Trabzon’da gerçekleştirilen Gençlik Olimpiyatlarının öncesi ve sonrasında bürokrasi ve siyaset dünyasından en sık duyduğumuz cümle şuydu:

“Trabzon, yapılan tesislerle bir spor şehri olma yolunda büyük adım atmıştır”.

Bu motivasyon ile birlikte bizlerin, yani ödedikleri vergiler ile bu tesisleri var edenlerin istediği, tesislerin Trabzon sosyal hayatına ve ekonomisine katkı sağlaması, Trabzon’un bir “spor” kenti olması idi.

Kulağa çok hoş geliyor değil mi? Fakat gerçeğin soğuk yüzü hiç de öyle gözükmüyor. Bir kentin ‘spor şehri’ olabilmesi için, olmazsa olmazların başında spora meraklı ve spor yapan bir kentli toplum gerekir. Bir diğeri ise, yönetimi elinde tutan, atama yoluyla gelen memurlara teslim edilen tesislerin halkla, özellikle de gençlerle buluşmasını sağlayacak organizasyonların sağlanmasıdır. Mevcut Trabzon profili ise futbol sevdalısı ve futbol oynayan, bunun dışındaki sporlara ise ilgisiz bir şehir maalesef. Spora seyirci olma kısmında dahi sorunlar yaşayan bu şehir, futbol dışında sporcu çıkarmakta da zorlanıyor.

Aslında sorun, kendi içinde çözümünü de barındırıyor. Bu kentin insanları spor yapmaya başladıkları zaman, sporun bir bütün olduğunu ve basketboldan hentbola, yüzmeden boksa her spor dalının seyir zevki içerdiğini bence görecektir. Bunu başarmak, insanlara farklı sporları sevdirmek için elimizdeki en büyük kozun Trabzonspor olduğunun bilincinde olan birisi olarak, basketbol kulübümüzün yaşamasını çok önemsiyorum.

Tam da bu pencereden baktığımda, bu hafta oynadığımız Pınar Karşıyaka maçının, tabela sorunu yüzünden 19 Mayıs Spor Salonu’na alınması, modern Hayri Gür Spor Salonunu beğenen bizleri şaşırtsa da, yaşadığımız atmosfer eksikliğini düşünerek, belki de takıma daha iyi yansır umuduyla pozitif olarak da algılandı. Geçen sene 19 Mayıs Salonunda oynadığımız maçlar hatırlanınca, bir umut kaplamıştı ister istemez içimizi. Salonun tıklım tıklım olacağını düşünerek, erken saatlerde salonun yolunu tutmuştuk. Ancak gerçeğin soğuk yüzü bir kez daha bizlere göründü.

Futbolda liglerin kısa bir araya girmiş olması, hafta sonunu sporsuz geçirmek istemeyecek Trabzonluları neden şehrin göbeğindeki 19 Mayıs’a yeterince çekemedi? Bu soru, emin olun ki Trabzonspor Basketbol Takımının ligde kalması ve yaşaması kadar önemli bir sorudur. Çünkü bu takım ligde kalsa dahi, giderek artan bir ilgiye mazhar olmadığı müddetçe, eninde sonunda kapanmaya mahkûmdur.

Bu noktada salona gelen tüm spor seyircilerine teşekkür etmek gerekir. Ancak bu teşekkürü, bir tespit ile sevimsizleştireceğim. Basketbol, kendine münhasır aksiyonu, çekişmesi ve kritik anları bol bir oyun olması sebebiyle; her an oyunun içinde olan bir taraftar ister. Yunan veya Sırp takımlarının taraftar profilleri, basketbol seyircisinin tanımıdır aslında. 19 Mayıs Spor Salonuna Pınar Karşıyaka maçını izlemeye gelen çoğunluk seyircinin bir tiyatro oyunu izlermişçesine sessizliği(bu duruma futbol maçlarından da aşinayız aslında), diğer taraftan futbol taraftarı oldukları (yada basketbola çok uzak oldukları) performanslarından belli olan bir grubun maçın belli bölümlerinde Fenerbahçe ve Aziz Yıldırım aleyhine tezahüratları (buna rağmen maçın anonsçusu tarafından takdir edilmeleri) ve az sayıda bilinçli basketbol seyircisinin baskısı (kendileri özel bir teşekkürü hak ediyorlar), geçen seneki atmosferden ne kadar uzak olduğumuzun göstergesiydi.

Kaybetmemizin sebeplerini, zaten haftalardır süre gelen oyun açıkça ortaya koyuyor. O yüzden ben teknik veya istatiksel anlamda yeni bir şeyler söylemeyeceğim. Ancak kaybedilen Pınar Karşıyaka maçıyla Trabzonspor, ligdeki kötü gidişini sürdürdüğü ve bizlere düşme korkusunu yaşatmaya devam ettiği gibi(bu takımın düşmesi halinde kapatılacağı veya satılacağı Trabzonlu basketbol severlerin endişesi), bir güven bunalımının içine de sürükledi.

Zaten bu şehre basketbolu çok görenler haklı çıktıklarını düşünedursunlar, basketbol camiası da hocasından oyuncusuna herkesi kıyma makinesine atmış durumda; sonumuz hayrola. Bir de olayın daha üst boyutu var ki, asıl beni endişelendiren o. Muhtemel bir başarısızlık (bunun adını bu sene için küme düşmek koyabiliriz), spor şehri olma tezimizi büyük oranda çürütecektir. Zaten bin bir zorlukla yaşatılan bu kulübün başarısızlığı, “kaynaklarımızı, enerjimizi boşa harcamayalım, futbol bize yeter” marşını söyleyen zevata güç verecek ve Trabzon’da futbol dışındaki tüm şubelerin yok olmasının önünü açacak diye korkuyorum. Son derece yalnız bırakılmış, dar bir çevrede yürütülen amatör şubeler (örneğin hentbol, güreş,vs.), tıpkı bayan futbol takımımız da olduğu gibi tırpana maruz kalacaktır. Geriye futbola seyirci ve oynayan olarak ilgi duyan bir spor şehri(!) Trabzon kalır.

Trabzonspor basketbol kulübü yöneticilerinin, gerek parkeye ayak basan tüm kadro üzerinde, gerekse organizasyon anlamında kulüp-paydaşlar ilişkisinin yönetiminde kararlar alırken, üstlendikleri bu yükün bilinciyle hareket etmeleri gerektiğinin bir kez daha altını çizmek gerekir. Emekleme dönemindeki basketbolumuz; tenisin, voleybolun, yüzmenin, hentbolun ve daha nice sporun örnek alacağı bir süreci sunmalıdır.