Fenerbahçe maçı öncesi konulan galibiyet hedefi, her ne kadar gerçekçi gözükmese de, koç Halil Üner’in yaratmak istediği ortam açısından istenen sonucu vermişti. Uzatma dakikalarına kadar kapasitesi zorlayarak müthiş bir mücadele sergileyen Trabzonspor, uzatmada tecrübeli rakibine boyun eğse de, gelecek için umut vermiş ve bu takım ligde kalır dedirtmişti. O maçın üzerinden sadece bir hafta geçti. Geçen bir hafta içinde kadroya Bosman(AB pasaportlu) kontenjanından Ernests Kalve takviyesi yapılmış, Marc Salyers ile yollar ayrılmış, ligde kalan maçlardan en önemlilerinden biri (hedef maç) olan Mersin maçı için yoğun bir hazırlık yapılmıştı.

Diğer tarafta rakip Mersin BŞB’nin çok önemli iki oyuncusu Grier ve Mays sakatlanmış ve oynayamacakları biliniyordu. Koç değişikliği sonrası tıpkı Trabzonspor gibi çıkış arayan Mersin, maç öncesi dişimize göre bir rakip görüntüsü veriyordu.
*
Bu şartlar altında top parkeye vurduğu andan itibaren, maçı federasyonun canlı anlatım sisteminden takip etmeye koyulduk. Maçı izleyemesek de takımın oyunu domine edişini, açılan farkı, Brown’un istikrarlı performansını, Robinson’ın sayılarını gördükçe; twitterda arkadaşlarla keyiften dört köşe olmuş halde mesajlaşıyorduk. Açılan farkla birlikte, Fenerbahçe maçından kalan mücadele arzusunun üst seviyede devam etmesi bizi çok mutlu etmişti. Top kayıpları, asist yoksunluğu, rakibin en etkin silahı Scales’in elinin ısınmasına izin verilmesi, maçın 3. Çeyreğinin sonlarına kadar dillendirildi ama görmezden gelindi. Taa ki Sneed ve Scales’in elele verip Trabzonspor’u yıkmaya karar verdikleri 4.çeyreğe kadar.
*
Şimdi 4.çeyreği biraz rakamlar üzerinde konuşalım. İlk 3 çeyreğin skorları 11 - 22, 36 – 40 [ 25 - 18] ve 61 – 64 [ 25 - 24]. İlk çeyrekte yakalanan fark, ikinci çeyrekte eritilmiş ancak üçüncü çeyreğin ilk üç dakikasında yakalanan 9-0 lık bir seri ile tekrar fark Trabzonspor lehine açılmıştı. Üçüncü çeyreğin bitimine 4 dakika kala maçtaki en büyük farkı yakalayan Trabzonspor 43-59’a getirmişti. O dakikaya kadar Sneed, Scales ve Mutaf Mersin BŞB’sini oyunda tutmak için çalışıyor, en tehlikeli silahlardan olan Grundy ise henüz devreye gerçek anlamda girmemiş durumda.

Ne olduysa işte o son 14 dakika da oldu. Önce 7-0lık bir Mersin serisi ve toplamda 3.çeyreğin son 4 dakikasının skoru 18-5 !! Sneed ve Scales ile başlayan diriliş, Mutaf ve son saniye üçlüğüyle ekibe katılan Grundy ile devam etti ve 3.çeyrek, farkın 3 sayıya düşmesiyle 61-64 bitti. Sezon boyunca defalarca yaşadığımız senaryo, o andan itibaren tekrar sahneye kondu. Maçı yerinde izleyemesek de, Trabzonsporu yakından takip eden tüm dostlar, twitter üzerinden malum sonun gelmekte olduğunu birbirimize söylemeye çoktan başlamıştık bile.

Malum son, 4.Çeyreğin ilk bir dakikasının 5-0’lık Mersin serisiyle devam etmesiyle kabak gibi ortaya çıkmıştı. Trabzonspor, son çeyreğin ilk 5 dakikasında, Kalve ve Brown’dan kazandığı “bir”er serbest atış sayısı ile 2 sayı bulurken, Mersin BŞB tam 14 sayı göndermişti Trabzonspor potasına ve skoru 75-66’za taşımayı başarmıştı. Grundy ve Scales’in üçlük bombardımanına maruz kalan Trabzonspor potası, son dönemin popüler şarkısındaki gibi “isyaaaeeeeennn” etmeye başlamıştı, kulaklarda Halil Sezai çınlıyordu. Maçın kalan 5 dakikasında, arkadan gelen Mersin’in oyunu sonuna kadar kontrolünde tutuşuna şaşırmayarak şahit olduk ve maçı da 92-80 kaybettik.
*
Maç boyu istikrarsız şut atan Mersin’in yabancıları mı coştu, Trabzonspor’un mermisi mi bitti yoksa geriden gelen rakibin psikolojik üstünlüğü ele geçirmesine müsade eden Trabzonsporlu oyuncuların savunma dirençleri mi kırıldı? Maçın görüntüsü elimizde olmadığı için iddaalı konuşmak istemiyorum ama dediğim gibi biz bu filmi zaten daha önce birkaç kez görmüştük. Hatta, hatta sanırım bir hafta önce de görmüştük. Ama yok, orda rakip Fener’di değil mi, onu saymıyoruz. Peki burda bahanemiz ne acaba?

İstediğimiz kadar kızalım, bu takım Halil Üner’le bariz bir değişim yaşamış ve umut vermiştir. Ama değil Halil hoca, (daha çok futbolu takip eden dostların tabiriyle) Mourinho gelse bu takımın huyunu değiştiremez (gibi duruyor). Bu takım periyot sonlarını, kırılma anlarını ve özellikle maç sonlarını oynayamıyor. İster kadronun zayıflığına vurun, ister tecrübesizliğine. Sonuç değişmiyor. Bu tip yenilgilerde, maçta kim kaç sayı atmış, kaç top çalmış pek bir önemi yok aslında. Bir takım, 16 sayı önde olduğu maçı 12 sayı farkla, üstelik sadece son 14 dakika da 49 sayı yiyerek kaybediyorsa, istatistikten çok psikolojik faktörlerin devrede olduğu düşünülmelidir. Belki de bu takımın, koçun da kabul edebileceği bir uzman psikolojik desteğe ihtiyacı vardır, olamaz mı?

Bugün itibariyle Hacettepe’yi yenmiş ve kendine güvenini tazelemiş bir Olin Edirne, bizi yenen Mersin BŞB, yarın muhtelemen (!) Fenerbahçe’yi yenecek (!) Antalya BŞB, ve hatta Türk Telekom’u yenerek ligdeki ilk galibiyetini alan Bandırma Kırmızı ile birlikte, alt sıralarda tam bir savaş başladı. Artık bu savaşta acemilere, korkaklara, bahanecilere hayat şansı yok. Ya her maçı 40 dakika savaşarak oynayacağız, ya da ...